Άρθρο από την έντυπη έκδοση
14 Φεβρουαρίου, η γιορτή των ερωτευμένων. Κάθε χρόνο χύνονται τόνοι μελάνης για να αποδείξουν ότι ως Έλληνες δεν πρέπει να γιορτάζουμε έναν ξενόφερτο Άγιο ή ότι η γιορτή είναι εφεύρημα των ανθοπωλών με σκοπό να αυξάνουν τα κέρδη τους. Κι εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο. 30% ακριβότερα πουλιούνται τα τριαντάφυλλα αυτή τη μέρα! Αισχροκέρδεια που βασίζεται στην πανανθρώπινη ανάγκη για αποδοχή και επιβεβαίωση. Γιατί τι άλλο είναι ο έρωτας, αν όχι το αντικαθρέφτισμα της δικής μας αξίας στα μάτια του συντρόφου μας; Όμως αυτή την ανάγκη την έχουν περιλάβει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η διαφήμιση και την έκαναν καταναλωτικό προϊόν.
Πόσες και πόσες δεν θα είναι οι δυστυχισμένες υπάρξεις - κυρίως γυναίκες- οι οποίες επηρεασμένες από το κλίμα της εν λόγω ημέρας θα ξυπνήσουν και θα κοιμηθούν με το παράπονο ότι δεν τους προσφέρθηκε το πολυπόθητο τριαντάφυλλο… Επειδή τα πρωινάδικα της τηλεόρασης αναγάγουν σε υπέρτατο ζήτημα τον τρόπο με τον οποίο ο αγαπημένος θα εκφράσει την αγάπη του τη συγκεκριμένη μέρα…
Πόση αξία έχει όμως αυτό στην πραγματικότητα; Και στο κάτω - κάτω της γραφής, γιατί, ακόμα και το ίδιο το "σ' αγαπώ" να είναι υποχρεωτικό να λεχθεί με το γλυκανάλατο ύφος του Κλαρκ Γκέημπλ στο "Όσα παίρνει ο άνεμος"; Η Γεωργία, η Μαρία, η Κατερίνα είναι φυσικό να το θέλουν πολύ. Όμως δεν δίνονται πάντα οι ευκαιρίες στον καθένα -και ίσως να μην μπορούν όλοι να εκφράσουν την αγάπη τους με τον μελοδραματικό τρόπο των πρωταγωνιστών.
Στο μετρό, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, καθημερινά, υπάρχουν ζευγάρια στα οποία η αγάπη ξεχειλίζει, μια αγάπη βουβή, καθημερινή, καταπιεσμένη από το άγχος της ζωής που πρέπει να προλάβει να πληρώσει τα φροντιστήρια των παιδιών, τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, ακόμα και τις τεχνητές ανάγκες που πάλι το μάρκετινγκ δημιουργεί. Μοιάζει ο έρωτάς τους περισσότερο με εκείνον του Θανάση Βέγγου για την Εύη Ροδίτη στο "Θανάση πάρε τ' όπλο σου". Τι κι αν δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια ή με πράξεις κλισέ;
Δεν είναι αρκετό το βλέμμα που αναρωτιέται όταν δει ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο, για την αιτία που προκάλεσε το συνοφρύωμα; Δεν είναι αρκετό το τρίψιμο της πονεμένης πλάτης, το ενδιαφέρον στο κρυολόγημα; Δεν είναι αρκετό το κράτημα του χεριού για μια φευγαλέα στιγμή που θα βοηθήσει το ανέβασμα μιας σκάλας όταν πια τα χρόνια έχουν περάσει; Είναι άραγε απαραίτητη η λεκτική έκφραση του συναισθήματος; Η γλώσσα του σώματος μερικές φορές λέει πολύ περισσότερα, ιδιαίτερα όταν η συμβίωση έχει δέκα και είκοσι ή και τριάντα χρόνια προϊστορία.
Φυσικά υπάρχουν και οι πολύ τυχεροί. Εκείνοι που αισθάνονται ότι ζουν την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Εκείνοι που στο βλέμμα του συντρόφου τους αντικρίζουν τον κόσμο ολόκληρο, ονειρεύονται θάλασσες και ταξίδια, έχουν την ευκαιρία να χαθούν σ' αυτό και να αποστασιοποιηθούν από οποιαδήποτε οδυνηρή πραγματικότητα.
Για να πετύχει όμως κανείς μια τέτοια σχέση χρειάζεται η συνδρομή πολλών παραγόντων. Χρειάζονται η δροσιά και η διάθεση για παιχνίδι που μόνο όσοι νιώθουν πάντα νέοι τα διαθέτουν. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ότι η διάθεση δεν είναι απόλυτη συνάρτηση της ηλικίας! Χρειάζεται η χημεία ανάμεσα στο ζευγάρι. Χρειάζεται η τύχη που θα τους φέρει κοντά. Κι όταν όλοι αυτοί οι παράγοντες ταιριάξουν, τότε όντως αυτοί οι λίγοι τυχεροί νιώθουν την τόσο ζηλευτή αίσθηση του έρωτα, που γράφουν τα βιβλία και τραγουδάνε οι ποιητές.
Είναι αυτά τα λιγοστά ζευγάρια που βλέπουμε πού και πού να φτάνουν στη δύση της ζωής τους και να κρατιούνται ακόμη από το χέρι. Είναι τα ζευγάρια εκείνα που δεν γιόρταζαν χτες, γιατί όλο το χρόνο αισθάνονται ερωτευμένοι σαν να είναι η πρώτη μέρα. Είναι τα ζευγάρια εκείνα στα οποία οι δυσκολίες φαίνονται μικρές όταν νιώθουν ότι το ταίρι τους θα είναι δίπλα τους σε κάθε περίπτωση. Για τους υπόλοιπους όμως, για εκείνους που η ζωή δεν επεφύλαξε αυτή την τύχη, ακόμα και για εκείνους που αυτή την περίοδο είναι μόνοι στη ζωή, σίγουρα δεν ήρθε το τέλος. Όταν τα έχει βρει κανείς με τον εαυτό του ακόμη και η μοναξιά, υποφέρεται.
Σημασία δεν έχει η ένταση του πάθους, αν και φυσικά παίζει το ρόλο της. Δεν είναι όμως το μοναδικό ζητούμενο. Σημασία έχει η διάρκεια, το βάθος, η ποιότητα.
Αυτά λοιπόν. Για όσους ξεχάσουν να πάρουν λουλούδια, για όσες ξεχαστούν, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Όλα αυτά είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν γιατί τα είδαμε στην τηλεόραση. Αλλού είναι η ουσία. Σ' αυτό που όλοι οι "παλιοί" θεωρούν ως απαραίτητο χαρακτηριστικό μιας πετυχημένης σχέσης: την αλληλοκατανόηση.
